21. Poczucie winy

- Długo tak jeszcze masz zamiar siedzieć? - podniosłem powoli głowę i spojrzałem na przyjaciela – nic ci to nie da. Powinieneś się przespać – dodał.

- Nie mam ochoty – odburknąłem. Blondyn nachylił się nade mną i podał mi kubek z gorącą kawą – dzięki – wydukałem. Thomas po chwili zajął miejsce obok mnie.

- Wiadomo coś więcej? - spytał.

- Na razie jest bez zmian. Czekam, aż mnie do niej wpuszczą – westchnąłem, wpatrując się w kubek. Upiłem łyk napoju.

- Myślisz, że będzie taka możliwość? - spytał ponownie – w końcu nie jesteś kimś z jej rodziny.

- Thomas, ja będę czekał tu tyle, ile będzie trzeba, jeśli tego nie zrobią – odpowiedziałem stanowczo – muszę ją zobaczyć, rozumiesz? - blondyn pokiwał lekko głową.

- A co z Sandrą? - zadał kolejne pytanie. Krew wezbrała w moich żyłach na dźwięk tego imienia.

- Nie chcę mieć z nią więcej nic wspólnego. Około 8.00 ma z nią rozmawiać policja – zerknąłem na zegarek, który wisiał na lewym nadgarstku – czyli w sumie za jakieś 2 godziny.

- Ty też z nią porozmawiasz?

- Nie wiem, Morgi. Nie mam ochoty w ogóle na nią patrzeć. Czuję do niej...wstręt. Przecież to wszystko stało się przez nią.

- Gregor, nie możesz zwalać na nią całej winy – znów spojrzałem w oczy przyjaciela – to ty zacząłeś ją zdradzać. Trzeba było zakończyć to wcześniej, jeśli wiedziałeś, że nic do niej nie czujesz – odparł.

- Ona mnie okłamała – warknąłem – wcisnęła mi kit, że jest w ciąży bylebym tylko przy niej został! A potem celowo potrąciła człowieka!

- Ona cię kocha – wtrącił – zrobiła to poniekąd dlatego, że miała już tego wszystkiego dosyć. Sama była zraniona.

- Thomas, czy ty siebie słyszysz?! - niemal krzyknąłem – gówno mnie to obchodzi. Mogła przyjść i o wszystkim mi powiedzieć. Mogliśmy tę sprawę załatwić między sobą. Po cholerę mieszała w to Monikę?!

- Bo ona zraniła ją tak samo – odpowiedział donośnie – Sandra jej zaufała i powiedziała o swoich podejrzeniach a Monika mając taką wiedzię i tak wpakowała ci się do łóżka!

- Nie przesadzaj! - krzyknąłem – to ja ją przez ten cały czas zwodziłem i sam tego chciałem. Kocham ją! Miałem z tym niby walczyć? Być z kobietą, do której już nic nie czuję? I tak postąpiłem słusznie, bo chciałem z nią być ze względu na dziecko.

- To nie zmienia faktu, że całą trójką jesteście winni tej sytuacji i każdy z was jest ofiarą. - odpowiedział. Zamilkłem.

- Ta kobieta wkręciła mnie w dziecko a ja byłem gotów zaprzepaścić miłość życia dla zwykłej oszustki, i jak się okazuje, niemalże zabójczyni.

- Nie no, tym razem to ty sam już przesadzasz - westchnął – ona nikogo nie chciała zabić. To był zwykły impuls. Jestem pewien, że teraz tego żałuje.

- A co z ciebie za obrońca się zrobił?! - krzyknąłem – przecież ty jej nawet nie lubisz.

- Chciałeś, żebym z tobą pogadał? To gadam. Nie jestem po niczyjej stronie, bo to byłoby wtedy niesprawiedliwe.

- Ale jestes moim przyjacielem. Czy przyjaciele nie są przypadkiem od tego, żeby się wspierać? - rzuciłem z ironią.

- Właśnie nie. Przyjaciele są od tego, żeby się nawzajem ochrzaniać, kiedy przyjdzie na to pora – odparł, wpatrując się we mnie intensywnym wzrokiem. - powinieneś z nią porozmawiać.

- Thomas...

- Nie Thomas. Żaden Thomas! - przerwał mi – możesz jej teraz nienawidzieć, złościć się i mieć wiele do zarzucenia. Sam byłbym w podobnym stanie, gdyby nagle Kristinie odwaliła kolba i postanowiła zemścić się na Sabrinie – powiedział – ale ta rozmowa mimo wszystko się jej należy. To ty to wszystko zacząłeś chrzanić.

- Może i masz rację.. - powiedziałem cicho po chwili – ale ona narobiła tyle złego...ciągała mnie do łóżka, żeby jakimś cudem zajść w ciążę i żeby nic się nie wydało.

- To akurat jest cholernym świństwem – odparł – ale ty już się cieszyłeś, że zostaniesz ojcem.

- Może i cieszyłem – prychnąłem – ale dobrze, że tak wyszło. Nie mógłbym być nigdy szczęśliwy z Sandrą. Z resztą, ja już mam córeczkę.

- Alicję– dokończył za mnie – jesteś pewien, że będziesz w stanie być dla niej prawdziwym ojcem? - uśmiechnąłem się do niego lekko.

- Jak nigdy niczego w życiu – odparłem – tylko niech Monika z tego wyjdzie a wtedy już nie pozwolę, żeby stała im się jakaś krzywda.

Po chwili usłyszeliśmy dźwięk otwieranych drzwi. Który to już raz tej nocy? Poderwałem się z krzesła i czekałem niespokojnie na jakiekolwiek wiadomości.

- Bez zmian, panie Schlierenzauer – powiedział lekarz, kiedy do nas podszedł – podłączyliśmy ją do niezbędnej aparatury. Wszystko monitorujemy, ale trzeba czekać.

- Ale ile?! - powiedziałem nieco za głośno. Poczułem silną rękę Thomasa na swoim ramieniu.

- Najbliższe 24 godziny będą decydujące – odpowiedział, patrząc na mnie podejrzliwie – niech pan lepiej odpocznie, pojedzie do domu. Pana ukochana nigdzie się stąd nie ruszy – uśmiechnął się delikatnie. Zaskoczył mnie tą odpowiedzią.

- Ale skąd pan wie..

- Na kilometr czuć, że jest pan w niej zakochany – zaśmiał się krótko – tylko chyba pan pokomplikował nieco te wszystkie sprawy.

- A żeby pan wiedział, jak bardzo – dodał stojący za mną Thomas. Posłałem mu mordercze spojrzenie.

- Panie doktorze, proszę pozwolić mi ją zobaczyć – zwróciłem się do lekarza.

- O nie, nie. Ja mam ważniejsze sprawy, niż użeranie się z jakimiś późniejszymi pretensjami ze strony policji albo jej rodziny. Ja pana nie wpuszczę – spuściłem głowę zrezygnowany – niech pan idzie do siostry Ingi. Tylko, żeby mi potem nic nie było na mnie – dodał, schował ręce w kieszenie fartucha i odszedł w swoją stronę.

- Idź, ja tutaj poczekam – uśmiechnął się do mnie blondyn. Nie czekając długo, skierowałem się w kierunku sali, gdzie leżała brunetka. Serce zaczęło mi walić jak oszalałe. Bałem się tego, co mogę tam zastać.

Wchodząc w niewielki korytarzyk, który prowadził do kilku sal, spostrzegłem pielęgniarkę, która musiała być siostrą Ingą.

- Siostro – zwróciłem się do kobiety, a ta podniosła wzrok znad jakichś dokumentów medycznych. Przez chwilę nic nie mówiłem, jedynie patrzyłem błagalnie w jej oczy.

- 10 minut – odparła, a potem ponownie pochyliła się nad dokumetami. Uśmiechnąłem się w duchu. - tu jest fartuch a tu kapcie ochronne. - gestem ręki wskazała na wielkie pudło, stojące obok jej biurka. Pospiesznie nałożyłem wymagane rzeczy a potem powoli popchnąłem drzwi prowadzące do sali. Przełknąłem głośno ślinę. Już z tej odległości dochodziły mnie dźwięki pracujących urządzeń i równomierne pikanie. Uchyliłem drzwi szerzej, a następnie ujrzałem mosiężne łóżko, na którym leżała. Wszedłem do środka, wciąż nie spuszczając wzroku z dziewczyny. Była cała....w kabelkach. W usta miała włożoną rurkę ułatwiającą jej oddychanie. Jej głowę pokrywał owinięty szczelnie biały opatrunek. Wzdrygnąłem się. Była taka blada. Taka krucha i delikatna. W tej perspektywie wyglądała tak jakby naprawdę była...po prostu martwa. Wypuściłem głośno powietrze chcąc odgonić absurdalne myśli. Delikatnie chwyciłem jej dłoń. Była chłodna, więc instynktownie zacząłęm ocierać jej nadgarstek.

Nigdy nie płakałem. Nigdy nie pozwoliłem sobie ani na krztynę łzy żalu czy wzruszenia. Zawsze wydawało mi się to niemęskie i traktowałem to jako oznakę tchórzostwa. Ale teraz...mimowolnie jedna kropelka spłynęła po moim policzku, a potem poleciała na jej bladą dłoń. W ślad za nią poszły kolejne i kolejne. Wierzchem ręki otarłem szybko mokrą twarz.

Przysunąłem sobie taboret i usiadłem możliwie jak najbliżej niej. Trzymaną dłoń uniosłem tym razem do swoich ust i ją nimi musnąłem.

- Wyjdziesz z tego – szepnąłem, zamykając oczy – wyjdziesz, skarbie. Przecież nie możesz zostawić mnie tuż zaraz po tym, kiedy wreszcie się odnaleźliśmy – wziąłem kolejny głęboki oddech, gdy poczułem piękące łzy – Ala i ja na ciebie czekamy, wiesz? - spojrzałem gdzieś w bok, zaciskając zęby.

Dlaczego, do cholery, ona? Owszem, zawiniliśmy. Oszukaliśmy Sandrę. Ale dlaczego ona nie zemściła się na mnie? Dlaczego doprowadziła do tak tragicznej sytuacji?

- Panie Schlierenzauer – usłyszałem gdzieś za sobą. Otarłem ostatnie łzy i odwróciłem się w jej stronę. Miała skrzyżowane ręce a jej wzrok mówił jasno, że mój czas się skończył.

- Jeszcze chwilę – poprosiłem. Kobieta przewróciła oczami, ale zaraz znikła za drzwiami. Znów zacząłem się wpatrywać w posiniaczoną twarz brunetki.

- Kocham cię. I kiedy tylko wyzdrowiejesz to zabiorę was do siebie. Z Sandrą to już definitywny koniec – szepnąłem do niej. Nie wiedziałem, czy mnie słyszy. Ale mówią, że ludzie w stanie śpiączki często słyszą to, co się do nich mówi. Ja w to musiałem uwierzyć. Po raz kolejny otrzymałem reprymendę od zniecierpliwionej pielęgniarki, która tym razem stanowczo zastukała do drzwi – muszę iść, Moni. Ale kiedy tylko dostanę zgodę to wrócę. Obiecuję – nachyliłem się nad nią i najdelikatniej jak tylko potrafiłem ucałowałem jej czoło. Nie chciałem jej tu zostawiać samej, ale nie miałem wyjścia.

Wychodząc z powrotem na korytarz, natknąłem się na zaniepokojonego blondyna.

- Co się stało? - spytałem, przecierając oczy. Wokół powoli zaczął panować gwar. Szpital budził się do życia.

- To chyba jej rodzina – patrzyłem zdumiony na twarz przyjaciela, który właśnie wskazywał na grupkę osób rozmawiających z lekarzem. Spojrzałem w tamtą stronę.

- Skąd wiesz? - zwróciłem się do niego, nie odwracając wzroku.

- Bo niechcący usłyszałem jej nazwisko a poza tym mówili między sobą po polsku – dodał. Zacisnąłem usta w wąską linię.

- Muszę z nimi porozmawiać – odpowiedziałem w tym samym momencie, kiedy stojący nieopodal lekarz przywoływał mnie gestem ręki. Cała trójka wbiła swoje spojrzenia w moją osobę.

- No to powodzenia.. - rzucił niepewnie Morgenstern. Westchnąłem i mimowolnie przeczesałem włosy. Zacząłem zmierzać w tamtą stronę.

- Pan Schlierenzauer z pewnością powie państwu coś więcej. Proszę pojawić się u mnie za jakąś godzinkę, bo mam do zrobienia obchód. Przepraszam bardzo – powiedział, po czym się oddalił. I zostałem tak sam na sam z tymi wystraszonymi ludźmi. Kobieta, grubo po 50-ce, musiała być jej mamą, bo do złudzenia przypominała mi Monikę. W pozostałej dwójce rozpoznałem siostrę i brata.

- Zaraz, Gregor Schlierenzauer? - odezwał się chłopak.

- Tak, zgadza się. Jestem właścicielem restauracji, w której pracuje Monika – odpowiedziałem grzecznie – przykro mi, że spotykamy się w takich okolicznościach.. - dodałem, nie wiedząc, co właściwie powiedzieć.

- Beata Gellert – szepnęła starsza kobieta. Spojrzałem w jej oczy. Dla niej to również była bezsenna noc, pełna trosk i niepokoju. Natychmiast spostrzegłem w nich ślady niedawnych łez.

- Ja mam na imię Kasia a to Alek – tym razem odezwała się druga z nich. Skinąłem głową.

- Co się właściwie stało? Lekarz nic nie chciał nam powiedzieć. - spytał.

- Wczoraj Monika została potrącona przez samochód – wyjaśniłem spokojnie. Pani Gellert machinalnie przyłożyła drżącą dłoń do ust.

- Ale...ale...nic jej... - zaczęła.

- Leży w tym momencie w śpiączce – odpowiedziałem, sam nie wierząc, że stać mnie na taką pewność siebie – lekarze mówią, że musimy czekać. Ma poważny obrzęk mózgu, kilka złamanych żeber i liczne potłuczenia. Ale to uraz czaszki jest tak naprawdę najgorszy – dodałem.

- Ale kto ją potrącił? Złapano tego kierowcę? - spytała blondynka.

- Tak, złapano... - wielka gula ścisnęła mój żołądek.

- No i kto to był? - dociekała. Jej oczy zrobiły się wielkie, niczym spodki. I jak ja miałem im wyznać prawdę? Zabiją mnie gołymi rękami.

- Sandra – spostrzegłem zmieniający się wyraz twarzy Alka. On wiedział – moja narzeczona. A raczej była narzeczona – dodałem nieco ciszej. Przez chwilę milczeli. Nie czekając na ich dalsze pytania, kontynuowałem: - ja i Monika mieliśmy...romans – powiedziałem uważnie obserwując ich twarze. Wpatrywali się we mnie jak w jakąś wyrocznię. - Sandra musiała się w jakiś sposób o tym dowiedzieć i...po prostu zrobiła to bez żadnych skrupułów.

- Czyli to pan jest tym człowiekiem, o którym wspominała, będąc w Polsce? - spytała szeptem pani Gellert. Spuściłem głowę – owszem, mówiła, że jest pan zaręczony, ale sądziłam, że jest na tyle mądra, że nie wpakuję się w coś takiego! - rzuciła z ironią w głosie.

- Mamo! - upomniała ją blondynka.

- Co mamo?! - spojrzała na nią wrogo – czy ja jej nie ostrzegałam? Czy nie mówiłam, że ma przede wszystkim myśleć o Alicji?!

- Proszę, niech się pani uspokoi – odezwałem się. Wbiła we mnie to samo mordercze spojrzenie – to nie tak, jak pani myśli. My naprawdę się w sobie zakochaliśmy.

- Tak i posuwałeś moją siostrę z myślą, że gdzieś tam na ciebie czeka narzeczona. Typowy gwiazdor... - prychnął brunet.

- Alek! - krzyknęła blondynka – jak wy się oboje zachowujecie?! To nie jest jego wina!

- Przez ciebie moja córeczka leży tam pół martwa! - krzyknęła w moim kierunku – kto wie, co tak naprawdę czeka ją w przyszłości! Może zostać kaleką!

- Zdaję sobie sprawę, że postępowaliśmy źle. I to ja tak naprawdę zacząłem zwodzić Monikę – odpowiedziałem cały dygocąc ze strachu – ale to, co zrodziło się między nami to prawdziwe uczucie. Kochamy się. Kocham Alicję..

- Nie waż się mieszać w to mojej wnuczki, gówniarzu! - rzuciła pani Gellert. Zamilkłem.

- Skoro tak ją kochałeś, to dlaczego nie zostawiłeś swojej blondi, co? - Alek nie krył żalu. Wiedziałem, że mało brakowało, żebym nie dostał za chwilę w ryj.

- Bo...okazało się, że Sandra jest ze mną w ciąży – odparłem, bojąc się na nich wszystkich spojrzeć – postanowiłem zostać z nią i dzieckiem. Nie chciałem być nieodpowiedzialny – chłopak prychnął, ale mi nie przerwał – potem...zdarzył się ten nieszczęsny wypadek i teraz okazało się, że Sandra tak naprawdę nigdy nie była w ciąży.

- Ja pierdolę, wzięła cię na dziecko? - spytała piskliwym głosem blondynka. Odnosiłem wrażenie, że jedynie ona z całej trójki jest po mojej stronie.

- Tak. Byłem gotów zostawić ją dla Moniki, bo naprawdę ją kocham. Pokochałem też Alicję i to żadne kłamstwo – dodałem skruszony.

- Ale to przez pana ona tam leży... - powiedziała załamanych głosem starsza z nich a potem skryła zapłakaną twarz w ramiona córki. Byłem totalnie zażenowany, stojąc tak przed nimi. Blondynka zaczęła uspokajać strapioną matkę za to Alek ciągle mierzył mnie wrogim wzrokiem.

- Ja...zrobię wszystko, żeby to jakoś naprawić – westchnąłem.

- Nic od ciebie nie chcemy, gwiazdorze.. - znów powiedział z ironią w głosie. Należało mi się.

- Przepraszam.. - dodałem. Nic więcej nie byłem w stanie powiedzieć. Chciałem już odejść, lecz powstrzymał mnie od tego głos blondynki.

- Gdzie jest Alicja? - spytała.

- Wczoraj wieczorem wróciła razem z Amelią do mieszkania. O niczym nie wie, nie chcieliśmy jej martwić. Będziecie musieli się nią zająć, bo policja na długo nie pozwoli jej zostać pod opieką Melki.

- Właśnie dlatego przyjechaliśmy jak najwcześniej – dodała – tak w ogóle to dziękujemy za te bilety..

- To nic w porównaniu z tym, co powinienem zrobić – odpowiedziałem, siląc się na blady uśmiech.

- Siedzisz tu całą noc? - skinąłem głową. - wracaj do domu..

- Nie chcę jej zostawiać..

- My tu zostaniemy. Przynajmniej ja. Alek powinien zawieźć mamę do mieszkania. Widok Ali dobrze jej zrobi – znów pokiwałem głową. Po chwili blondynka wyciągnęła jakiś notes i długopis, napisała coś na nim, po czym wręczyła mi niewielką kartkę.

- Zadzwoń za kilka godzin to powiem ci, czy są jakieś zmiany – spojrzałem na nią z wdzięcznością.

- Muszę jeszcze złożyć zeznania na policji..

- No to leć a potem spać. Nie martw się. Uważam, że powinieneś wiedzieć, co się z nią dzieje – dodała przyjaźnie.

- I jeszcze jedno – powiedziałem, a ona czekała, aż dokończę – Monika kontaktowała się z Karlem – wyraz jej twarzy nieco spoważniał - planowała powrót do Warszawy, dlatego musiała z nim porozmawiać. Nie wiem, czy jest jeszcze w Innsbrucku, ale myślę, że należy uważać..

- Dzięki.. - powiedziała. Nie umiałem powiedzieć zwykłego „na razie”. Nie wiedziałem, jak mam się w ogóle zachować. I w tym momencie u mojego boku pojawił się Thomas.

- Ona ma rację, czas odpocząć. Poza tym masz treningi – powiedział. Blondynka oddaliła się od nas i wróciła do zatroskanej rodziny.

- Treningi są teraz najmniej ważne – odparłem.

- Dobra, dobra. To nie oznacza, że pozwolę ci tu wsiąknąć. Wrócimy po południu, chodź.. - nie chciałem nigdzie iść, ale silna ręka Morgiego zdecydowania ciągnęła mnie w kierunku wyjścia. Byłem zbyt zmęczony, żeby się mu opierać. Zrezygnowany, opuściłem szpital.

**

Witam!

Rozdział taki sobie. Szczerze to nie jestem do niego przekonana. Ostatnio jakoś straciłam wątek i nie miałam ochoty pisać, może to dlatego. Ale czekam na Wasze opinie. Miłego weekendu życzę ;*